18* TSUNAMI

18* 30/1/17

We huren toch maar weer een scootertje. Twee.
We hebben besloten om naar andere strandjes op zoek te gaan anders loont het niet dat we op een eiland zitten.
Kom op, dan luieren we daar verder.
We krijgen twee tips. Een ligt ruim twee uur rijden, daar hebben we geen zin meer in, de ander iets dichterbij.
Na een half uurtje zien we een lekker strandje. Banbao bay? Bedjes en gekleurde strandstoelen. Snorkeltje huren. Waardeloos zicht onder water. Gelukkig heeft alleen Tim er een gehuurd want er is helemaal niets te zien!
Er is een Nederlandse die het hem verhuurd. Ze komt even bij ons kletsen en vertelt dat ze sinds negen maanden hier werkt. Aardige vrouw, komt van Terschelling. Heeft het ene eiland verruild voor het andere.
Ja, ze gaat over drie maanden terug naar huis. Mwah, nog niet zeker of ze op Terschelling blijft.
Ze heeft het hier heel erg naar haar zin.
Wij kunnen ons niet voorstellen dat ze hier wil wonen. Qua weer wel.
Op de heenweg riep Tim dat ie apen had gezien. Jammer, die heb ik gemist.
Trouwens helemaal niet op deze vakantie. Had eerder gehoord dat de apen veel gegeten worden..
Met kerst had ik aan de jongens gevraagd of ze samen met mij een tatoeage wilden laten zetten. JIJ? Echt? Jij bent altijd zo tegen! Ja, maar ik dacht als we er nou alledrie een laten zetten dan is dat iets speciaals, iets bijzonders. Ik eentje aan de zijkant van mijn arm en jullie dan ook een kleintje? Wat wil je er dan op laten zetten? jobati.
Hmmm. Nee, sorry mam maar daar doe ik niet aan mee. Valt me trouwens wel een beetje tegen van je want jij was altijd fel tegen. Ja, dat klopt maar ik zou een kleintje wel willen.
Ik doe mee, ik heb ergens nog wel een plekje mam.
Eigenlijk vind ik het alleen leuk als we het met z'n drieen doen.
Ik denk er echt serieus over, zeg ik.
Als we in Pai zijn zie je overal tattooshops. Ook met bamboo. Ja dan rossen ze met een stukje bamboe in je huid. Dat is wel pijnlijk hoor. Weet je het zeker, vraagt Bas. Als jij het met bamboe doet dan doe ik het ook. Hier. En hij wijst naar een open plek tussen al zijn andere tattoos. Eerlijk gezegd vind ik dat je het eerst met henna moet doen mam. Kijk nou eerst of je het iets vindt, een tattoo kan altijd nog. Ja, maar nu zijn we hier en vind ik het toepasselijk zoals we hier met elkaar zijn. Sfeer en zo.
Bas heeft gelijk laat ik eest met hennah proberen of het iets voor me is. Ik laat bij een meisje een hennatattoo zetten.
Zwart of bruin? Oei, daar is de eerste drempel. Doe maar zwart zegt Bas, het vervaagt toch. Ok. Wat wilt u erop? jobati, in het Thais.
Ze schrijft het op mijn arm. Wat zwart! Ja, zo ziet het eruit, dat wil je toch! Stays 7 days!
Daar loop ik met zwarte kriebel letters. Zou ze het er echt op hebben gezet? Ik neem me voor om het straks aan het meisje bij de receptie te vragen.
Ik ben blij als het zwarte iets afneemt. Twijfel ik nu? Nee, ik wil het echt graag.
De zon bleekt de letters iedere dag iets vager.
Zo vind ik het wel mooier.
Het is hier heerlijk. Met een drankje naast me en mijn boek is dit een perfecte dag.
Er komt een meneer met een bord met allemaal kettinkjes en armbandjes erop geprikt. Hij lacht en zijn enige tand wordt zichtbaar.
Madam wil joe bai?
Ik kijk naar het bord en opeens zegt hij jobati? Huh? Hij wijst op mijn arm die ik moet draaien om hetzelf ook te kunnen zien. Ja! jobati! Wat leuk! Het staat er dus echt! Nou, wat gaaf! Hij blijft lachen. Hij vraagt om uitleg en ik zeg waarom het er staat. Hij knikt. Nais! Jouw zonen? Ja. Jouw man? Ja. Hoe oud zijn je zoons? 30 en 25. Oh en jij? Twee armbandjes zoek ik uit. Hij doet er een om aan mijn tattooloze arm. Ik ben 57, de eerste keer dat ik dat zeg. Ik vraag hem of hij ook zoons heeft. Hij zegt nee, kijkt naar mij en vertelt dat hij ook twee zoons heeft. Beetje vreemd. Eerst nee zeggen en dan ja? Yes and also wife. Dan vertelt hij dat hij zijn vrouw en twee jongens tijdens de tsunami verloren heeft. BAM! Die komt binnen! Mijn adem stokt. Ik kijk hem aan. Hij kijkt ernstig. Ik zwijg. Hij wil me het wisselgeld van de twee armbandjes terug geven maar ik pak zijn twee handen en zeg hem how sorry I am for his loss. Hij pakt de mijne en trekt ze gevouwen naar zijn voorhoofd en bedankt mij. Aan Bas vertelt hij dat toen het gebeurt was hij twee maanden in zijn bed heeft gelegen. Dat hij niet meer verder wilde leven. Ik ben verstijft. Hij lacht zijn gele tand bloot, vouwt nogmaals zijn handen en loopt na kop kung kap verder. Helemaal donker is zijn gezicht. Helemaal donker voelt mijn hart.
We zwijgen. Hier zit ik. Blanke nietsmeernodighebbende vrouw met het allerliefsten om haar heen. Ik vergeet deze man nooit meer.
jobati laat ik zetten, als ik thuis ben.

Op de terugweg zien we een hele grote makaak, in de berm, zitten. Die zijn eng en gevaarlijk.
De eerste aap hier.
We stoppen bij een bar die boven het strand hangt met een mooi uitzicht op de zonsondergang.
Een lekkere smoothie en het wereldspelletje spelend geniet ik van alles om me heen.
Zo fijn!
Apen zien we ook. Een paar kleintjes die over de vele laaghangende elektriciteitsdraden lopen. Brutaal eten ze uit de plastic afvalverpakkingen beneden op de weg.
Ik vind ze zielig. Ga naar bomen in het bos! Ga weg van hier! Al die uitlaatgassen, die vieze troep. Gatver, het staat me opeens mega tegen.
Ruim die troep toch op. Straks stikken die aapjes erin.
Verderop staan olifanten met die zware houten dragers op hun kapotte ruggen. Ik had zo gehoopt ze niet tegen te komen. Het liefste wil ik erheen om de toeristen eraf te trekken.
Op de terugweg van de mais cutting, kwamen we ze ook tegen. Heel hard heb ik toen geschreeuwd hoe stom ze waren om zoiets te doen. PLEaSE DO NOT SIT ON A ELEPHANT! Ik kon het niet laten!
We rijden terug in het donker, ik vind het eng rijden hier omdat het van heel hoog naar heel diep gaat. Geen verlichting. Eng eiland!
We zien iemand in berm liggen, een kuil in de diepte. Hij probeert zijn scooter omhoog te krijgen. Dat lukt moeilijk. Niemand helpt voor zover ik kan zien, wij ook niet. Ik zou niet weten hoe. Jee, zijn we zo onverschillig? Nee, zegt Cees maar we kunnen hier niet stoppen daar moeten mensen van hier bij helpen.
Komt heus goed.
We douchen en kleden ons om om te eten.
Tim zegt dat er iets vervelends is thuis en houdt Esther voor mijn gezicht via facetime.
Ze kijkt met grote ogen in de lens en zegt, sorry Jollie maar ik kom net in jouw kamer en het plafond is helemaal gevlekt. Ze houdt de telefoon omhoog. HUH?! Een megalekkage! Nee! Hoe kan dat nou? Ze wilde schone handdoeken in de kast leggen waar de sportspullen liggen en toen zag ze het pas. Ze loopt met de telefoon naar boven waar we meteen zien dat het foute boel is. De overloop van verwarmingsketel is overstroomd. Er zit een verstopping in je leiding, dat kan niet anders, zegt Bas. Dat heb ik al eens eerder verholpen, weet je nog mam? Kak! Wat nu? Ketel uitzetten en Mark bellen. Esther blijft nog redelijk rustig. Ze ziet er heel geschrokken uit. Wat een mazzel dat zij in huis is! Jeetje wat erg! We kunnen nu niets doen. Ik app met Een vriend en vraag hem of hij contact met Esther op wil nemen. Tim heeft contact met Mark die zodra hij kan langs zal gaan.
Kak!
Nee, rustig, we kunnen hier nu niets mee, we wachteneerst op Mark. Hij komt en inderdaad er zat een verstopping in de leiding. Dat heeft te maken met een oude ketel, die stoot afval af wat in de leiding komt. Dus nieuwe ketel. Deze is 17 jaar oud en heeft zijn dienst wel bewezen.
Het plafond is er slecht aan toe, dat wordt verzekeringswerk. Zo vaak maken we daar geen gebruik van.
Loslaten, we zien het wel als we weer thuis zijn. De ketel kan weer aan, Esther kan weer douchen.
We rijden naar het dorpje verderop. Als Cees afstapt is zijn slipper stuk maar die kan gelukkig gemaakt worden.
De bediening laat een stuk groente met saus op zijn broek vallen maar die vlek komt er wel weer uit.
Ik denk aan de man en zijn enige tand..