9* Gouden zonlicht

9* Gouden zonlicht.


Het is nog donker als ik om 620 uur langs de keuken loop. Er wordt hard gewerkt!
Verder is het nog heel stil overal. Er staat iemand foto's te maken, ik vraag me af waarvan. De grijze dames staan nog binnen. Misschien iets met de zonsopgang. Boven wordt zachtjes gepraat, Happy home staat met een paar mensen te praten. Klokslag half 7 begint de les. Heel langzaam zie ik de hemel oranje kleuren, net boven de bergen uit. Wauw wat mooi! Dit is een cadeau deze morgen. Happy home vraagt of we goed rechtop willen gaan staan. Onze handen langs ons lichaam alsof onze vingers ijspegels zijn en langzaam smelten richting aarde. Ze gebruikt mooie termen. De jongens hadden eerder verteld dat er iemand was met een hele rare naam. Later vroeg ik aan haar of haar ouders haar die naam hebben gegeven maar nee, deze naam heeft ze aangenomen toen ze negentien werd. Omdat een vriendje uit Alabama haar altijd zo noemde. Zijn happy home, toen heeft ze dat zo gelaten. Ze heeft lang in een in een hippiegemeenschap geleefd en vraagt ons naar ruigoord.
Haar stem klinkt zachtjes als ik hoor dat we met onze handen het goudstof omhoog moeten scheppen. Ze doet oefeningen voor die heel anders zijn dan onze yinyoga. Daar sta ik dan, mijn ogen gericht op het gouden zonlicht. Wat een spijt heb ik dat ik in mijn bed ben blijven liggen de afgelopen dagen. Ze is goed, heel goed. Al die rare houdingen en kronkels lukken mij echt niet en voel me een houten klaas vergeleken met de anderen.
Na een half uurtje, wat voelt als tien minuten, stopt de les nadat ze ons mooie uitspraken heeft meegegeven. Geniet van alles wat je vandaag wordt aangeboden. Geniet van deze wereld je biedt.
Wat een bijzondere vrouw! Mijn streven om minder te oordelen over mensen wordt bevestigd door ontmoetingen met vrouwen als deze.
Als ik bij het brood roosteren in de vlammen staar en nog even nageniet voel ik opeens een kus op mijn hoofd. Cees is er ook vroeg uitgekomen en zo staan we samen boven het vuur onze boterhammen smakelijker te branden.
Bas en Tim liggen nog in bed. Ook vandaag gaan we geen poepscheppen maar naar de doggies. Ze staan al op ons te wachten en even later lopen we buiten met wie zich maar aanbiedt. Anna, mijn lieveling is gisteren geopereerd. Ze hebben haar gesteriliseerd en ik mag even bij haar. Ja hoor, laat haar maar even uit. Wel kort want ze is nog een beetje shakki. Ach, mijn lieve magere meisje. Heel kort laat ik haar haar behoefte doen en samen knuffelen we nog even als ik haar terug stop in haar hok. Ze gaat zachtjes piepen als ik wegloop.
Als ik zou mogen kiezen dan zou ik haar nemen.
De mannen zijn het er helemaal niet mee eens. Misschien omdat ze niet zo mooi en stoer is. Inmiddels lopen zij ook met een hond aan een lijn.
Het heeft iets grappigs en droevigs tegelijk. Buiten aan de rand van het park mogen we met de honden lopen. Een bepaald begroeid stuk langs de weg waar veel autos rijden. Linksaf of rechtsaf. De meesten gaan rechtsaf omdat het een langer stuk is. Ik loop vaak beide. Je kan gewoon merken dat ze het buiten lopen heerlijk vinden ondanks dat we steeds dezelfde route lopen. Sommigen niet, die willen het liefste zo snel mogelijk weer terug! Terug naaar hun veilige kleine onderkomen.
Er zijn meerdere grote hokken/ruimtes met gras waar ze in groepen leven. We lopen er een binnen. Ze springen eerst hard blaffend tegen het hek op wat een angstig effect geeft maar Charlotte en ik zijn niet bang. We wachten eerst tot ze aan ons gewend zijn en lopen dan snel naar binnen. Opeens loopt er een hond naar buiten. Oh nee!!! Wat nu?! , straks loopt ze weg! Charlotte blijft rustig op een boomstam zitten kijken. Maar de zwarte labrador, een hele dunne, blijft staan en als ik naar haar toe loop, loopt ze weg. Ze wil eigenlijk terug naar haar vrienden maar durft niet dichterbij te komen en houdt mij in de gaten? Ze kijkt steeds naar binnen en blijft dicht bij het gaas. Er is ook een tussenruimte voor de ingang. Dus als we haar nu eerst daarin krijgen dan kan ik die deur sluiten en dan hebben we haar terug. Dit duurt even, maar uiteindelijk lukt t toch, pfff! De Thaise staf wordt er niet warm of koud van maar hielpen wel mee. Wat zijn hun gedachten?! Wat vinden zij nou van die dierenliefhebbers? Er is vaak gebleken dat Thai niet zulke dierenliefhebbers zijn. Je komt er niet achter, hun glimlach blijft.
Kom, we gaan naar Cat kingdom. Kittens knuffelen. Grote hokken met allerlei kleine hokjes van verschillende materialen. Pluche, plastic, metaal met allemaal warme dekens en kussentjes. Ze spelen met ons en wij met hun. Zo lief! Krabben en bijten gaat op en speelse manier. Niet vals. De meeste zijn jong. Ze zijn allemaal schoon en je ziet weinig met een mankement. Ze worden allemaal gesterilisseerd of gecastreerd. Sommigen zitten nog met kittens bij elkaar. We mogen niet overal naar binnen maar we doen alsof we het niet weten totdat er een woeste Thaise staat die ons in niet misverstane woorden laat weten dat we niet in dat hok mogen komen.
Gauw erweer uit. Dan heeft inmidddels via zijn vriend een nieuwe memorycard voor me geregeld dus ik kan weer verder met filmen.

Ik loop nog even naar de rokersplek voor een laatste foto van ons vieren met Jaidee.
Tim blijft t eng vinden. Ze is agressief! Ik zie er niets van. Ze staat altijd maar alleen, er wordt verteld dat ze een mahoud gedood (!) heeft. Tim vind het eng en durft toch niet helemaal tegen haar aan te gaan staan. Bas eigenlijk ook maar die stapt toch iets dichterbij. Ze is vijftig jaar oud. Haar mahoud blijft op een afstand naar ons kijken. We hebben bananen en stukken watermeloen mee. Nav maakt foto's van ons. Wie weet zit er een mooie tussen.
Waarom die mahoud gedood is en ze een andere mahoud pas nog in het ziekenhuis heeft gedrukt is onduidelijk. Misschien toch iets gedaan wat ze absoluut niet wilde? Het blijft een grijs mysterie.
We lopen van haar weg en zij stapt het water verder in waar ze blijft staan zoals we haar vaker zien doen. Even later komt ze toch onze kant op, ze hoopt misschien op wat meer bananen. Haar mahoud loopt achter haar aan en als ze bij de fruit opslag komt steekt ze haar slurf tussen de, nog grotere dan zij, waterbakken door. Ze is nieuwsgierig en ik maak nog snel wat foto's. Opeens gaat ze lopen alsof ze in paniek raakt! Ze loopt snel en ik denk echt dat ze een grote 4wheel drive omverzal lopen. Gelukkig valt het mee maar ze rent echt een eind weg. Haar mahoud rent er schreeuwend achteraan en krijgt haar niet echt tot bedaren. Best eng! Wauw, het is echt alsof een gebouw zich verplaatst zo groot en zwaar. En toch ook redelijk vlug. De grond dreunt onder mijn voeten. Bizar spannend!
Ik breng de mahoud wat bananen en op die manier lokken we haar omhoog. Ze moet weer terug naar haar eigen plek, bijkomen in het water als opeens een groep olifanten waaronder een kleintje onze kant opkomt. Wij zitten op drie betonnen randen als een tribune onder elkaar. Erboven een rieten dak op bamboe palen tegen het zonlicht. Op deze manier heb je mooi uitzicht op de overkant. Daar is een speciaal gebied ontwikkelt waar olifanten verblijven die net gered zijn. Die in alle rust in de rivier kunnen baden en die bij moeten komen van alle narigheid die ze hebben moeten doorstaan. Ze worden daar ook medisch behandeld. Het is alleen toegankelijk voor staff.
Wij bekijken de grote groep op ongeveer 15 afstand als Jaidee weer schrikt en gaat rennen. Ze is echt bang. Ze rent door het water de rivier verder in en loopt echt een heel stuk van de groep weg. Daar ontstaat een grote onrust dat zelfs de mahouds tegen ons schreeuwen dat we weg moeten gaan. Danger danger. Huh?! Het is net alsof we in een film zitten. Ze komen recht op ons af en inderdaad springen we als antilopes omhoog en rennen weg maar tegelijkertijd willen we zien wat er gebeurt. De mahouds staan te schreeuwen en hebben toch angst in hun ogen. Net als wij. Het kleintje wordt beschermd en loopt bijna op de betonnen rand af, weg weg. De grijzen kunnen in no time het dak eraf duwen. Ik zie dat een mahoud iets tevoorschijn haalt uit een tasje en dat hij een olifant steekt. Waarschijnlijk de leider en onder veel geschreeuw loopt uiteindelijk de groep richting rivier.
Wauw! Scarry!
Het is gelukkig goed afgelopen maar dit had heel anders kunnen gaan! Wauw! We staan allemaal een beetje te shaken. Adrenalinestijging van 100%!

Het laatste avondmaal is aangebroken. Er wordt een bbq gegeven. Hoe gaan ze dat doen? Geen vlees?! Blijkt dat spiezen tofu en groenten gebakken worden met een heerlijke saus. De tofu laten we, maar de rest is erg lekker. Als verrassing is er een optreden van de kinderen van de school die we gisteren hebben bezocht.
Cees en ik gaan er boven naar kijken waar de anderen zijn weten we niet. Waarschijnlijk bij Nav en Charlotte.
Het is een lief maár mager optreden. Komt zeker door de adrenaline die nog in ons lijf zit van daarnet. Zij doen hun dansjes en daarna gaan ze met de pet rond.

De drank vloeit, Charlotte heeft sinds vanmiddag veel cider gedronken ipv bier maar met 7% alcoholpercentage is ze behoorlijk wappie. Tim kletst met een van de hillbilly's.
Zij zitten samen bij ons opdezelfde etage waar we slapen. Ze gedragen zich heel rustig, lopen iedere dag een aantal rondjes door het park In de hitte als blijkt dat ze professioneel kockboxers zijn. Sky en Maggie. Ze hebben een hond geadopteerd, Mississippi. Lijkt op een husky. Happy home heeft er twee geadopteerd! We vertellen Sky over Farid en laten hem wat You tube filmpjes zien. Hij vindt het super, awesome man! De Hollandse manier van kickboksen schijnt populair te zijn. Omdat het mooi is om naar te kijken.
Hij is enthousiast. Opeens valt de puzzel in elkaar. Ze waren ook allebei op yoga en nu snap ik ook het hardlopen.
Ze zijn heel aardig, jammer dat we niet zoveel contact hadden deze afgelopen dagen.
Sky drinkt een biertje terwijl Maggi water drinkt. Zij heeft hier twee wedstrijden gevochten en gewonnen net als Sky. Hij heeft gevochten en zijn tegenstander knocout geslagen. Zien we op een filmpje.
Echte hilliebillies dus...
E worden facebook vrienden gemaakt, gezongen omdat er iemand jarig is, veel gelachen en afspraken gemaakt. Teveel gerookt en gedronken!
Morgen vertrekken we om 15 uur.
Nog een paar uur te gaan...