5* Kleine grote!

Ik schrik wakker! Olifanten? Honden? Ooo het is Cees! Gelukkig!
Ik heb slecht geslapen. Koud en dan al die geluiden! Als één hond begint te blaffen volgen er 500!!vaak tegelijk soms ook een voor een. Eer dat stopt ben je wakker maar ik probeer het als een achtergrondmuziekje te horen, dat scheelt echt! Naast onze deur ligt een hond op een rood pluche kussen die af en toe van zich laat horen als er een andere hond naar boven komt. Ook dan ben je klaarwakker als je het gegrom hoort. Onze kamers grenzen aan elkaar maar de muren zijn minder hoog dan het dak. Het sluit niet aan dus je hoort alles van elkaar. Als iemand snurkt is het net of ie naast je ligt! We liggen onder een klamboe en dat is nodig ook want tijdens het slapen kan er van alles op je vallen. Alleen daar kan je al van wakker liggen. De dames die dichtbij ons staan maken ook geluid. Zacht geritsel en soms hoor je er een trompetteren.
Maar de honden zijn het ergste.
En de kou, daar had ik toch niet op gerekend. Ik heb wel een lekker dekentje bij me. De nieuwe handdoek van optidee! Die ga ik dus echt gebruiken! Het is lichtgewicht dus die kon er nog wel bij.
Bas en Tim liggen in de kamer naast ons. Ik kan Tim horen ademen, hij ademt zwaar. Iemand anders op de verdieping snurkt en er is echter een hond die als uitzondering op de regel in een kamer moet slapen en dat is Memphis. Hij heeft zware reuma, mocht je hem 's avonds zien lopen doe hem dan zijn jasje aan en laat hem binnen. Dat is ook een verhaal op zich want Memphis heeft ook nog pretenties. Na een paar uur slapen wordt meneer wakker en moet zich dan uitrekken, gaat staan loopt rond en maakt iedereen in de kamer wakker zo rond 3 uur wat echt niet bevordelijk is voor een diepe slaap. Vannacht heeft ie ons overgeslagen.
Nog een minpuntje en dan heb ik ze wel gehad en dat is het matras, ook wennen, ruikt overigens allemaal wel lekker. Het is schoon dus een pluspuntje!
Als we wakker worden is het nog donker, er staat geen rij maar wel bij het rooster om ons brood te roosteren. Een witte boterham om te draaien boven een houtskool vuurtje. Zelfgemaakte sinaasappeljam met watermeloen, papaya en een banaan en de dag kan beginnen. Geen yoghurt met rauwe noten. Maar wel weer om 1130 uur een bord rijst.
We verzamelen bij het meetingpoint en zien op het whiteboard dat we in groep A zitten, het is onze beurt om poo te scheppen. Eerst langs een schuur waar harken en scheppen liggen. We hebben van thuis handschoenen meegenomen maar er liggen er hier heel veel in een mand voor het geval dat.
Als we bij de enclosures (klinkt leuker dan hokken) aankomen staan we met een groep van twintig mannen en vrouwen naar een hoop poep te kijken die je makkelijk met drie man zou kunnen opscheppen. We kijken elkaar aan en denken huh?! Is dit ons werk? Met een grote groep een paar drollen scheppen om de beurt?! Moet niet gekker worden! Hier moeten we een oplossing voor vinden. We lopen nu mee maar doen liever iets anders, iets meer. We willen aan het werk!
Bij de honden komen ze handen tekort, ze moeten allemaal uitgelaten worden. Althans degene die geïsoleerd zitten. Ze wachten allemaal om geadopteerd te worden. Ik wil er wel een. Cees zegt nee!
De lunch bestaat uit veel groenten en groenten en tofu wat we niet echt lekker vinden. Eerlijk gezegd vinden we het helemaal niks. De loempiaatjes zijn overigens wel lekker.
Ik vind de curry's echt heel lekker en mis het vlees niet. Thuis eten we ook niet veel vlees dus Cees mist het niet maar Bas en Tim daarentegen wel. Even volhouden mannen we zitten nu op dag twee. En dan mist Tim ook nog het vlees van Esther! Dat is pas erg!
Het wennen is nog volop aanwezig.
We maken een olifantenwandeling en die is gaaf. We lopen het park in. Verzorgd, veel gras bomen en overkappingen tegen de zinderende zon. Ook grote blokken beton waar de olifanten zich aan kunnen schuren. Is het meteen duidelijk waarom er overal van die rare vormen in de grond staan. Het is heet. Iedere olifant heeft haar verhaal. De meesten zijn vrouwen. De mannen leven in het wild solitair en dat is hier ook. Er zijn hier twee die door Lek tien jaar geleden zijn groot gebracht. Lek bracht een kleine mannelijke olifant groot met de naam Hope in haar dorp in de bergen. Met de fles bleef ze dagen bij hem omdat hij net een paar dagen oud was toen hij zijn moeder verloor.
Hope heeft gelukkig nooit de pajaan ondergaan en is nu een echte puber die niet in een kudde kan leven. Net als Jungleboy, de tweede olifant die Lek op dezelfde manier grootbracht als Hope. Ze zijn als kleine jongens samen opgegroeid. Ze staan nu in een grote enclosure apart naast elkaar en wachten tot er een plek vrijkomt die speciaal voor hen gemaakt wordt in de bergen. Ze zijn gevaarlijk om bij te gaan kijken. Alleen als je eten bij je hebt maak je een kans maar heb je dat niet, zeer waarschijnlijk, dan gooit Hope zand en stenen naar je. Ze kunnen niet in het wild leven maar het is een mooi alternatief wat Lek ze biedt.
De olifanten die we zien in het park hebben wel die gruwelijke pajaan ondergaan. Eigenaren die hun olifant verwaarlozen omdat het veel geld kost zo'n grote dame te verzorgen. Olifanten die er zo slecht aan toe zijn dat de eigenaar ze liever laat sterven dan zich er voor in te zetten. Het zijn geen honden maar een flatgebouw van vlees en bloed! Die hebben verzorging nidig. Ongelofelijk dat ze zich niet bewust zijn van hun eigen kracht.
Toch zet ik ook mijn vraagtekens hier. Er zijn megaveel dagjesmensen die olifanten komen bekijken. Ook veel vrijwilligers, misschien wel teveel, denk maar aan het poepscheppen. Wat ik positief aan deze organisatie vind is dat Lek er alles aan doet om de grote dieren een positief bestaan te geven. Dat ze een kudde kunnen vormen ook al zijn ze geen familie, ze vormen er met elkaar een familie. Ze adopteren elkaar. Ze hebben veiligheid hier. Hoeven niet meer aan een ketting te staan, eten en drinken en vooral veel aandacht van elkaar. So spread the word! De mensen die hier komen MOETEN het verder vertellen. Ook al is dit de bekende druppel op gloeiende plaat, iedere druppel is er een en met elkaar vormen ze toch een plasje.

We worden verwacht in de conference room voor een presentatie van Lek. Daar komt een klein vrouwtje met zwart lang haar. Ze heeft charisma. We zien hoe ze voor Hope en Jungleboy zorgt, we zien weer mishandelingen steeds in kleine stukjes geknipt, we zien hun gewoontes, we zien hun bijzondere eigenschappen. We zijn onder de indruk.
Ze vertelt en vertelt, ze raakt niet uitgesproken en wij luisten ademloos. Deze bijzondere kleine vrouw en haar grote daden. Zij en haar man Derrick hebben een mooi bedrijf neergezet waar olifanten, ossen, honden, katten, twee apen, 100 varkens en wat paarden verblijven. In een kattenmand zien we een klein varkentje net gered uit het bos. Ons dierenhart maakt een sterkere slag door deze mooie en trieste verhalen.
Na afloop blijft ze buiten met wat mensen staan en ik vertel haar over de donaties en geef haar de laatste olifantenkoekjes. Ze is blij verrast! Ze wil dat we aan haar tafel komen zitten maar daar merken we dat deze vrouw enorm geleefd wordt.
Ze wordt aangeklampt door vrijwilligers, de artsen houden haar staande en we zien haar p.a. op afstand seintjes geven.
Toch neemt ze de tijd, luistert ze naar ons en is heel blij met de contante 2300 euri (dank nog aan mijn lieve tante en oom voor het opsturen van het geld en mijn vriendin die als laatste iets stortte).
Wow, so much?! I love the cookies! Tell that to the baker!
Ze wil op de foto en zegt dat ze een kwitantie uit zal schrijven. Ik vertel dat de wereldwinkel in Diemen een donatie heeft gedaan van 500 euro. Ze vraagt aan mij om iedereen te bedanken. Dat is een hele positieve reactie, iets anders dan die van Edwin Wiek 2 jaar geleden.
We vinden het echt heel gaaf, vet, sick, dik ouwe en cool!
Even later zitten we aan ons potje kaart nog lekker na te kletsen over deze kleine grote!